Jestem zniesmaczony. Tak po prostu i po ludzku. Nie dlatego, że spodziewałem się, że rządzący potrafią najzwyczajniej w świecie przyznać się do błędów i wycofać się ze szkodliwych i głupawych rozwiązań. O, co to to nie. Sejmowa i pozasejmowa praktyka dnia codziennego wskazuje na tendencję przeciwną. Politycy i urzędnicy z reguły są przekonani o własnej nieomylności a każdą krytykę przyjmują jako osobistą obrazę.

Najzwyczajniej żywiłem resztki złudzeń, że panująca nam miłościwie do siedmiu lat Platforma Obywatelska zachowała resztki… obywatelskości. W końcu wydawać się mogło, że głos ponad miliona Obywateli Rzeczpospolitej, którzy pragnęli samodzielne zadecydować o przyszłości swoich dzieci powinien wywrzeć właściwe wrażenie. Mogliśmy się łudzić, że merytoryczne argumenty rodziców zostaną choćby uważnie wysłuchane. Zamiast tego otrzymaliśmy ze strony większości parlamentarnej popis bezprzykładnej buty i arogancji.

Nie czarujmy się, że w sporze o obowiązek szkolny sześciolatków chodzi o dobro naszych dzieci. Gra idzie o ratowanie ZUS-u i dziurawych jak sito finansów państwa. Dlatego inicjatorzy referendum, mimo, że w odczuciu większości Polaków po prostu mieli rację, musieli przegrać w imię „wyższych idei”. Będzie tak jak dawno temu zadecydowali polityczni technokraci.

Ale ja się na to nie zgadzam. Nie pozwalam, żeby bezrozumni polityczni klaskacze, których jedynym zajęciem jest podnoszenie ręki we właściwym momencie traktowali przyszłość MOICH DZIECI w sposób instrumentalny. Wiedzcie więc Panie Posłanki i Panowie Posłowie, że zarówno moja skromna osoba jaki i setki tysięcy innych wściekłych i rozgoryczonych rodziców nie zostawią tej sprawy ot tak. Macie moją solenną obietnicę, że wybiorę się na następne wybory i zadbam o to, żebyście nie znaleźli się w sejmie kolejnej kadencji. Po prostu nie zasługujecie na to, żeby nas reprezentować.