Może trudno w to uwierzyć, ale cieszę się, że jest Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy. W końcu dzięki niej, my – Polacy, możemy swobodnie epatować do siebie wzajemną nienawiścią. Po okresie świąteczno-noworocznym to prawdziwie orzeźwiające doświadczenie. Ile bowiem można składać sobie fałszywych życzeń? Ile razy, podczas sztywnych „spotkań opłatkowych”, zdawkowym „wzajemnie” spławiać nielubianych kolegów? Jak długo można gryźć się w język, by przy świątecznym stole nie wygarnąć ciotce z Katowic, że jest durnym moherem/ bezmózgim lemingiem (niepotrzebne skreślić).

Tymczasem zaledwie kila dni po tym koszmarze możemy wrócić do normalności. Odzyskujemy pretekst by wykłócać się, obrażać, obrzucać inwektywami. Znów zamieszczamy w mediach społecznościowych prześmiewcze memy i obrazoburcze grafiki. Jeśli pióro nie ciąży nam zbytnio możemy ugodzić naszych oponentów groźnym ostrzem epiki czy nawet liryki. Gdy zaś użyjemy już wszelkich dostępnych środków mamy możliwość rozkosznie popławić się w bezgranicznej pogardzie dla strony przeciwnej.

Żeby było zabawniej sama WOŚP nie ma tutaj nic do rzeczy, jest tylko wygodną wymówką. Dlatego w tym roku nie napiszę o tej sprawie ani słowa*. Choć mógłbym przecież...

Gdybym miał intencję przyjąć ton prześmiewczy napisałbym, że w tym roku dam na orkiestrę dwa razy więcej niż zazwyczaj, budząc tym samym konsternację u jednych i zachwyt u drugich. Mógłbym nawet przyznać po chwili, że w zeszłym roku dałem zero złotych a dwa razy zero złotych to nadal zero. Nie byłoby to jednak nic ekstraordynaryjnego. Nie takie facecje można znaleźć na popularnym portalu społecznościowym.

Mógłbym też, pozując na mędrca, przyjąć ton mentorski. Przeciwników orkiestry strofowałbym słowami Pisma, które naucza „Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili” - ergo, tym bardziej nie trąb kiedy jej nie dajesz. Wyznawcom Owsiaka mógłbym wskazywać natomiast, że głoszona przez nich zasada „róbta co chceta” oznacza także możliwość przybrania wobec ich idola stosunku głęboko indyferentnego**. To jednak byłoby całkowicie bezcelowe. Równie dobrze mógłbym próbować wzbudzić refleksje intelektualną u szafki ubraniowej.

Działanie takie nie sprawdziłoby się także jako prowokacja. W końcu wpuszczenie kropli krwi do basenu z rekinami ma sens tylko jeśli ktoś nie wlał wcześniej tam całego wiadra posoki.

Dlatego, jak już wspomniałem w tym roku nie napiszę ani słowa o WOŚP. Zamiast tego wolę poświęcić kilka słów nam samym. To dużo ciekawszy temat.

* Także dlatego, że już dawno temu powiedziałem na ten temat wszyto co miałem do powiedzenia.

**Zdaje się jednak, że „róbta co chceta” oznacza, że można nie słuchać „starych”, księdza i szkoły. Natomiast gdy ktoś ma WOŚP umiejscowioną gdzieś poniżej pleców to wymyka się tej definicji.